Ik wilde bij het woensdagmiddag programma eigenlijk heel graag film doen maar helaas, het lot besloot mij in te delen bij Participatiekunst. Eigenlijk de beste keus evhar, want anders had ik dit nooit gedaan.

Het begon allemaal na een godsdienstles op de middelbare school, volgens mij moesten we een of ander shit report schrijven over relieken.
Onze godsdienst leraar had een behoorlijke mat op zijn kin, en als ik me heel erg verveelde dan dook in de diepste krochten van zijn baard en spendeerde de les door het aantal koekkruimeltjes of koffiedruppeltjes te tellen.
Maar dat terzijde. Een van mijn meest welbesproken klasgenoten kwam in de pauze aansloffen en had een of ander spiel over iets wat hij nog een keer in moest leveren. Eigenlijk was het heel onduidelijk allemaal maar ik herriner me nog dat hij daarna op een sarcastische toon riep: Ja en toen zei hij, Ditger, oefening BAARD kunst! waarbij hij nadruk legde op het woord baard.

Pas jaren later zou dit mij weer te binnen schieten, nog voor de participatiekunst workshop.
Blablabla, anekdotes.

Goed. Uiteindelijk vond ik een baardmaat in Marleen, en nu zijn we dus gestart met het project Oefening, Baard, Kunst!

Enjoy!