Skinscapes & Roots
Na mijn flater met de boerenfoto's, kreeg ik als voornaamste advies dat ik dichter bij mijn onderwerpen moest staan. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb dan ook gekozen om visueel het letterlijk te nemen. Dus hup! Macro lensje op de camera en zoeken naar mijn onderwerp. De laatste tijd gebruik ik veel bekenden van me om te fotograferen.

Na een gesprek met een docente kwam ik erachter dat dat vooral mijn vader is geweest. Ik weet dat het heel corney is om zulke dingen te zeggen, maar ik denk toch dat ik mijn achtergrond en familie als inspiratie moet gebruiken.

Ik heb mijn achtergrond altijd gerespecteerd en ben altijd trots geweest op het feit dat ik niet volledig Europees ben. Dat klinkt dan opschepperig etcetera, en dat is het eigenlijk ook wel, maar het was iets van mij wat niemand af kon pakken. Ik had niet zoveel om cool mee te doen, en ik kon niet zo veel om mee te pronken maar mijn roots zaten me altijd erg hoog.


Roots
Ik ben een beetje gaan graven in mijn genepool dmv ouwe albums door te bladeren waar we bij ons thuis in zwemmen, en daar kwam ik ook een aantal kadootjes tegen. Heel mooi afgedrukt en sommige foto waren buitegewoon goed gemaakt.
Ik kwam erachter dat ik in feite net zoveel Duits ben als Indisch, maar van het Duitse heb ik weinig meegekregen (ik heb veel Duitse vrienden..telt dat?). Je 'iets' voelen heeft dus eigenlijk voornamelijk met je opvoeding te maken. En die Indische opvoeding heb ik gekregen van mijn vader.





Skinscapes
Daarbij was ons gezin niet zo gewoon als dat van de andere kindertjes, althans niet in die tijd. Ik ben thuis de jongste, mijn vader was 55 toen ik geboren werd. Mijn moeder is 16 jaar jonger dan hij maar was toen ik naar de basisschool ging ook al redelijk aan de grijze kant. Ik heb een halfzus van in de 50, die ik niet ken en niet wil kennen, en een neefje en een nichtje die waarschijnlijk al vergeten zijn dat ik besta. Raar is dat toch?

17 maart word mijn vader 77. Het begint me al een tijdje te irriteren dat de gedachte dat hij er over 10 jaar misschien wel helemaal niet meer is telkens terugpoeft in mijn hoofd. 10 jaar is helemaal niet zo lang. Vroeger vond ik alles aan hem zo ontzettend doodnormaal, zijn handen die rimpelig waren, zn kale kop, en zijn geslotenheid over zijn verleden. Nu ik zelf mn eigen leventje heb opgebouwd ben ik steeds meer benieuwd naar die dingen, en begint de generatiekloof erg duidelijk te worden. Mijn vader is een oude man, maar toch vind ik zijn ouderdom echt heel mooi. Hij kan nog zo veel, laat elke dag de hond uit, houd het huis schoon etc. Vandaar dat skinscapes wederom een heel persoonlijk project is.



Ik had nooit gedacht dat ik daar allemaal zo gigantisch over na zou gaan denken alleen door de fotos die ik na de werkschouw heb gemaakt. Maar het is wel iets om te onthouden, en misschien zitten er nog wel mooie aftakkingen aan deze rode draad.