Het is nu half 12, dus officieel nog 7 daagjes maar al bijna 6.
Ik moet eerlijk bekennen dat de zenuwen er nu toch wel een beetje in zitten. Vooral omdat ik alles bijna helemaal heb geregeld. Vanavond nog wat rolletjes bestellen en 2 Film-Safe zakjes, en ik ben gereed. Zou ik nog een ikgaweg-borrel houden?

Het enige wat me echt angst in boezemt is de vliegreis. Ik ben als de dood om neer te storten, vooral op de heenreis. Daar heb je namelijk geen fuck aan. Terugreis, ook minder, maar dan ben ik in elk geval geweest op de plek waar ik al zo lang heen wil. Aan de andere kant heb ik mensen plechtig beloofd minder pessimistisch te zijn dus we gaan er maar vanuit dat ik heelhuids (met een kleurtje) terug kom.

Ook de twijfel slaat toe: wat als ik het compleet stront vind en ik al m'n geromantiseerde fantasiën de deur uit kan wapperen? Wat als ik erachter kom compleet niets met de cultuur te hebben en mijn enige houvast aan een beetje inhoud vervliegt? WAT ALS MIJN VLIEGTUIG NEERSTORT??????? Oh nee wacht, daar had ik het al over gehad.

Ik had me het weggaan toch anders voorgesteld. Ik ben wel bang, maar ook totaal onvoorbereid. Het is me aangeraden niet teveel verwachtingen te hebben want dan zal het either way meevallen. Dus ik heb getracht me daaraan te houden en tot zover is dat aardig gelukt. Wat er dus voor zorgde dat ik me kop aan de volgende steen stootte:

Ik stuurde eergisteren EINDELIJK mijn mailtje naar de Moesson, en kreeg vandaag een zeer positieve mail terug:

"Bedankt voor uw e-mail. Het zal zeker een bijzondere ervaring worden voor uw vader, maar ook voor u. De 'dailoog' tussen generaties is erg interessant voor ons blad. Wij hebben dan ook interesse in uw ideeën voor een stuk in Moesson. Wat had u in gedachten? Een artikel of heeft u alleen beeldmateriaal of een speciaal indisch project?

Graag horen we van u wat uw ideeën zijn."

Kut. Wat zijn mijn ideeën?!

Nou weet ik wel waarom ik ga, en wat ik daar ga onderzoeken. Maar concreet visueel beeld heb ik dus nog niet. Ze zullen wel denken dat er weer een of andere wazige wandlap op zoek is naar publiciteit. Which im not. Ok een beetje, maar niet voor mijzelf! Hoewel dat wel een fijne bijkomstigheid zal zijn leek het me veel leuker voor mn pa om zijn closure verhaal in een kopie van zijn favoriete blad te hebben.

Ik heb het in Grove Lijnen uit proberen te leggen, ik hoop dat het te volgen is.
Wachten op de volgende mail dus.

23:40. Mijn neus zit verstopt, ik kieper dalijk mijn laatste buisje Oscillococcinum naar binnen, en maar hopen dat die troep zn werk weer doet. No way dat ik besnotterd in dat vliegtuig stap.

Fuck. Dat vliegtuig.

Welterusten!