Selamat Malam segala!

Het is Harrie met IE, vanuit Jakarta, Indonesië. Ik zit hier op een zeer comfortabel twijfelaarsized hotelbed Als ik naar buiten kijk zie ik aaaaallemaal lichtjes (ik zit op de 8e verdieping), en de kamer is aangenaam koel. Paps is al onder zeil, ik was zelf nog een poosje tevergeefs aan het kloten met internet, want dat werkt hier niet. Jammer, want ik wilde echt dag aan dag gaan bloggen! Maar aan de andere kan ook wel eens gezond om niet vast te zitten aan Twitter en Facebook.

Allereerst: JEZUS.
Wat een pokke-end vliegen. Na de eerste nacht thuis met 2 uur slaap te zijn doorgekomen (zenuwen, vermoed ik) heb ik de nacht in het Ibis Hotel zo mogelijk nog minder geslapen. Ik denk dat ik op adrenaline (en de heerlijke Spaanse koffie van de avond ervoor) pruttelde want voor de rest ging het allemaal smoes*. We vlogen tussen 10 en 11 met Garuda Airlines vanuit Schiphol naar Dubai, waar we 20 minuten even de beentjes konden strekken (en in een rokersruimte konden zitten die kleiner was dan Arvids kamer). In de wachtruimte van Dubai heb ik trouwens mijn allereerste echte Burka gezien. Deze mevrouw had zich trouwens op schiphol nog gehuld in een roze vestje met CITY FREAK erop, en greep in Dubai haar kans om haar demetor kostuum aan te trekken. Ik vind het apart, maar aan de andere kant kun je dan mensen the finger geven zonder dat ze het zien. Verfrissend lijkt me dat. ANYWAY! Terug in het vliegtuig kregen we om het uur een beetje drinken, of iets lekkers, soms onder het genot van een film. Slapen in het vliegtuig is niet aan te raden. Niet te doen ook. Opzich had ik mezelf op een gegeven moment redelijk goed ingebouwd maar omdat papa door mijn kriebelhoestje (fakking irritant!) niet kon slapen ben ik solidair wakker gebleven (met Twilight Saga: Eclipse).

Aankomst Jakarta.
Ik voelde betrekkelijk weinig. Spanning was weg, zenuwen waren weg, kriebelhoestje (verwonderlijk genoeg) ook spontaan verdwenen. Ferdinand (van fotografie) had het over de geur die je direct in de neusvleugels schoot, maar hiervan heb ik niets gemerkt. De huisjes in de sloppen tegenover en rondom het vliegveld waren waarschijnlijk hiervoor verantwoordelijk, maar deze waren verdwenen. We werden opgewacht door een vriendelijke meneer genaamd Benny (ik moest erg aan Biao denken van de AKI, die is ook zo intens aardig) en Lodi, die volgens mij een gids is. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd: nee, dit is geen seniorenreis man, dit is anders. Maar toen we in zo’n touringbusje zaten en ik opzij keek moest ik toegeven dat het toch wel..iets weghad..daarvan. MAAR! Deze mensen zijn heeeeel anders dan de 50+ers met die fannypack-units die soms uit het blik komen rollen op Enschede Station. Het is een vreemd gevoel, want bij deze mensen voel ik me niet zo raar. Dat klinkt dan ook weer alsof ik een sociale misfit ben, wat niet zo is, maar bepaalde dingetjes die mij in mijn huidige omgeving apart maken zijn voor hun heel normaal. Spontaniteit overal, nergens een blad voor de mond, flauwe grappen worden gewoon gemaakt en om elk van dien word vorstelijk gelachen. Tijdens het eten word geleuterd, en verhalen over ‘vroeger’ domineren het gesprek. Ik zie mijn vader weer op een manier zoals ik hem kende toen ik 5 was, toen we naar veel van dit soort soiree’s gingen. Dan is hij niet die domme papa die niet weet hoe een digitale camera werkt, die bij het afgaan van mijn mobieltje de hoteltelefoon opneemt en HALLO??? HALLO???? schreeuwt, maar iemand die dezelfde spontaniteit en intense vriendelijkheid bezit als de andere aanwezigen.

Intense gesprekken.
Toen we eindelijk konden douchen in het hotel (man, ik stonk harder dan de omkleed vertrekken van een voetbal team) was het tijd voor een dutje. Gehuld in ondergoed met een scheermes in de hand praten we over waar we eigenlijk mee bezig zijn. Het was me eigenlijk al duidelijk maar het gesprek maakte me er nog bewuster van dat mn vader eigenlijk heel weinig emotie heeft getoond bij de aankomst. In het begin had ik het met mijn moeder over een mogelijk traantje, maar er was niets van dat. Niet wees op een gevoel van weerzien en herkenning. Mensen hebben het vaak tegen me gezegd, dat ik me niets moest voorstellen. Dat ik gewoon Hollander ben, en me niet zo aan moet stellen. Misschien hebben ze wel gelijk. Het is hard, maar het enige wat mij voor mijzelf speciaal maakte begint een beetje weg te ebben. Jakarta zelf vind ik in principe tot nu toe erg spannend, maar ja, ik ken het niet anders. Pa zei ook iets heel schrijnends vanmiddag, toen ik hem vroeg waarom hij zo cavalier deed de hele tijd deed het een beetje kasar en vertelde me dat ik me moest realiseren hoe anders het er uitzag voor hem. ‘Ik heb het veranderingsproces niet meegemaakt, en ben daardoor alles gaan romantiseren in Nederland. Iets wat ik waarschijnlijk nu wel minder zal doen..’
Ik voelde me vet schuldig want ja..ik heb hem eigenlijk gepushed om hier heen te komen. ‘Ik vind dat wel heel erg jammer want het was een deel van mijn herrinering die nu een andere waarde heeft.’ Kak. In mijn zoektocht naar mijn eigen identiteit heb ik iemand anders een deel van de zijne laten verliezen. Wat moet ik daar nou weer mee?!

*check http://www.youtube.com/HarriwithIE voor de video-blogs.