Selamat Sore!

De boel is een beetje omgegooid. Dag 4 zou vrij te besteden zijn, maar door omstandigheden zijn we de 4e dag op bezoek geweest naar de CAS en CMS gebouwen. Het was heel mooi om te zien hoe iedereen vol bewondering keek naar het gebouw waar deze reis om draaide. In zijn toespraak vertelde Benny Slamet dat het nog steeds afgebroken zou kunnen worden, maar dat er hard aan gewerkt word om dit tegen te gaan.
De linkerarm van het gebouw werd gebruikt als kunstgallerij, daar heb ik mijzelf dus lekker rond laten wapperen. Eigenlijk perfecte ruimte, vooral met dat licht. Paps was overigens niet al te enthousiast, maar dat kan ook door de warmte komen. Waar hij wel enthousiast over was, was Ibu Sophie Sarwono. Ik weet nog steeds niet echt wat voor vrouw dat is, maar schijnbaar heeft die een hoop goede dingen gedaan want ze heeft een hoop aanbidders.
Op weg naar het hotel stopte we nog bij een ontzettend schattig winkeltje, alwaar ik voor Ferdinand een vet gesaapig touristisch kado heb gekocht. Nee, geen pici. Die kon ik niet vinden.

Die avond erop was het feest, alwaar ik mij in mijn nette kleding heb gestoken om mijn vader te vergezellen. Op het programma stonden de gouwe ouwe coverbands, maar ook een allerschattigst angklung-koortje. Echt, pinda kindjes zijn zoveel schattiger dan blonde bollebozen.
Het meest fantastische was nog al die oudjes die gingen jiven, wat een prachtig gezicht! Ik bedoel ik doe het ze niet na met mijn blauwe maandag Vieberink. Vandaar ook dat ik mijn vader had gezegd dat ik voor geen 10000000 rupia met hem ging dansen. Maarja, dat geldt natuurlijk niet voor de beste man die mij ten dans vraagt. Helaas kon zelfs een redelijk goede danser als Harold mij niet leren Jiven, dus hielden we het maar bij wiegen.

Ondanks mijn dans-fail was het een geslaagde avond, een waarvan er nog vele zouden gaan volgen.

Aangzien mijn vlog plan een enorme FAIL was, hou ik het bij 2 lange filmpjes. Die staat binnekort online :)

Sampai Jumpah!