What Really Grinds My Gears...

..zijn jongeren en hun onverzadigbare drang om populair, beroemd en bewonderd te worden. En met jongeren bedoel ik dus mijn eigen generatie, of in hippe taal tweens. Godallemachtig, wat erger ik me dood.

Ik kan mij levendig voorstellen dat wanneer je ervoor kiest om een opleiding op een kusntacademie te volgen je ook enige intresse in kunst hebt. Uiteraard sta ik regelmatig zelf stil bij het werk van deze of gene en laat me er dan ook door inspireren. Desalniettemin word ik KOTSMISSELIJK van mensen die musea, lezingen of workshops bijwonen met als argumentatie(en ja, dit is een quote die ik onlangs heb gehoord)"dan kan ik een beetje meepraten met de hippe mensen".

Geef me kracht. Is er een manier om dit te zeggen zonder over te komen als iemand die zelf nooit zoiets zegt? Natuurlijk maak ik mij schuldig aan uitgesproken jaloezie van de alwetende onder ons! Ik ben een simpel mens, wanneer mij iets aanspreekt zoek ik het uit. Wanneer mij iets intresseert ga ik graven. Maar wanneer ik van een onderwerp geen ene mallemoer voel dan laat. ik. het. liggen.

Sorry! Sorry voor het volgen van mijn aangeboren intuïtie om tijd te besteden aan dat waar ik daadwerkelijk IETS MEE KAN, en hetgeen wat me tijd en geld kost en me GEEN SODEMIETER OPLEVERT oversla. Geloof me, ik ben geen onbehouwen mens. Maar in situaties als deze waarbij mensen van mij verwachten dat ik een potje intressant ga zitten doen om "de hippe mensen" te kunnen bijbenen dan komt diegene van een godsstervenskouwe kermis thuis. Ik WEIGER deel uit te maken van zo'n maatschappij.

Laat mij in godsnaam mijn eigen gang gaan. Zo heb ik het altijd gedaan, en zo zal ik het altijd blijven doen. Krijg wat, met je gezanik over JAMAAR DAT MOET JE ALLEMAAL WETEN. Kolder! Ik hoef helemaal NIETS te weten. Ik wil best met je praten, over hoe en wat, maar ga me geen regels opleggen. Want met regels, beste man/vrouw/wat anders, ik ben best tolerant, kán ik geen flikker.