Vervolg op Examen: het Project

De afgelopen weken ben ik op pad geweest naar een aantal mensen om het vraagstuk -beschreven in het vorige stuk- vorm te geven. Naarmate ik fotografeerde kwam ik erachter dat er ergens nog een lek zat. Een gat. Ik besefte me dat ik een erg moeilijk te doorgronde kwestie had gekozen, en de foto's die volgde na deze gedachte hadden voor mij geen betekenis meer.

Het is moeilijk om iets waar je zo veel tijd en gevoel in stopt te moeten opgeven voor het grotere geheel: het examen. Ik heb ingezien dat wanneer ik blijf hameren op dit concept er te weinig tijd is om het de vorm te geven is nodig is voor het examen.
Soms moet je iets aan de kant leggen, omdat je het niet de aandacht kan geven die het nodig heeft om te evolueren naar een goed werk, en is de tijd er niet rijp voor.

Ik voel zeker een grote dankbaarheid voor de mensen die mij hebben willen helpen bij het maken van de eerste ronde foto's. Geloof het of niet, deze beelden waren erg belangrijk. Al doende leert men, en al doende maakt sluit men een compromis. De foto's die gemaakt zijn de leeftijden 55/56 zullen niet gebruikt worden voor het eindexamen project. Hoeveel waarde daaraan gehecht word door de deelnemers weet ik niet, ik kan alleen maar zeggen dat het niet voor niets is geweest en dat ze zeker een rol speelden in het tot stand komen van mijn eindproject. Een printje van het resultaat zal ik zeker opsturen, gezien in de maand januari de kleurendoka zijn deuren weer zal openen.

Gesprekken met mijn docenten wezen uit dat de twijfel en angst om te falen duidelijk te zien was in mijn foto's, en ik kreeg advies om een nieuwe draai te geven aan de hand van de goede resultaten die ik had. Onlangs kwam ik door een bezoek aan kopieën van een jaarboek van mijn vader uit zijn eerste jaar in de Marine. Thuis heb ik het orgineel gevonden. Ik weet niet goed wat de aanleiding was maar ik had plotseling de drang om de anonimiteit van de jongemannen ongedaan te maken. Te laten zien waar ze nu zijn. (Overigens is het vrij duidelijk dat de Marine van toen onder de categorie Andere Tijden valt; de marine van nu is afgelopen jaar vaak in het nieuws geweest, en dan niet positief, dit terzijde...) Dat mijn nieuwe insteek nog wel eens er dicht bij de onbedoelde Gallerij van de Vergane Glorie zou kunnen komen neem ik op de koop toe. De knoop moest maar ns doorgehakt worden! De romantiek van de jonge jongens wordt doorbroken naar de werkelijkheid. Lekker, even heerlijk zweefteverij uit oefenen.

Ik heb ingezien dat ik mijn vader alsnog als uitgangspunt kan gebruiken, maar dan niet alleen. Hij maakt nu deel uit van een groter geheel, samen met zijn jaargenoten. Net als vroeger.